William Manzano

Puno't Dulo para sa Puno't Bunga

Kung hindi ko kinuha ang Pan Pil 165, hindi kami nagkakaroon ng hindi pagkakaunawaan ng nobya kong si Irene.
Bagama't wala pa sa aming mga kasalukuyang plano ang magkaroon ng anak, madalas naming mapag-usapan ang mga dapat na maiparanas sa aming magiging bunga. Sa mga ganitong usapan ay nagkakaroon na kami ng pagtatalo dahil sa mga nalaman at napatunayan ko sa mga binasa at inunawang mga akda at sanaysay sa kursong ito.
Marahil ay natural lamang sa kahit sinong magulang (o magiging magulang) ang mangarap ng mas maganda at mas masayang kabataan kaysa sa kanilang dinanas para sa kanilang mga anak. Sabi ni Irene, hindi raw siya nakaranas ng masyadong masayang pagkabata. Dahil seaman ang tatay niya, hindi niya ito madalas nakasama sa pamamasyal sa mga mall, sa panonood ng sine, o sa pagsisimba tuwing Linggo. Hindi siya nagkaroon ng mga mamahaling laruan tulad ng Barbie at Sky Dancers. Ni minsan daw ay hindi siya nabasahan ng Cinderella ng kanyang nanay bago matulog. Ang mga ganitong bagay daw ang gusto niyang iparanas at ibigay kapag nagkaroon na siya ng anak.
Kung sa ganitong pilosopiya ako manghahawak, mas maraming mga laruan ang ibibili ko sa aking anak, oras-oras siyang manonood ng Cartoon Network o Nickelodeon, makatatanggap siya ng regalo mula kay Santa Claus hanggang magbinata o magdalaga siya, at madalas niyang magiging tanghalian ang Chickenjoy o McSpaghetti. Nguni't ipinipilit ko na ayaw kong maging biktima ang aking anak ng kolonyal na paniniwala at pag-iisip, kasama na ang lumalalang komersalisasyon sa bansang ito.
ISa sa aming madalas na pinagtatalunan ay ang unang wika na dapat malaman ng bata. Para sa kanya, mas mainam kung mga aklat na Ingles ang unang mababasa ng kanyang anak, dahil ang wikang iyon ay nakapagpapatalino sa bata. Ang iginigiit ko naman sa kanya ay mabuting ang sariling wika ang unang matutunang basahin at bigkasin ng bata, at mainam na maagang maipakilala sa kanya ang kulturang Pilipino gaya ng naipakita sa "Unang Baboy sa Langit". Idinagdag ko rin na walang kinalaman ang pagiging maalam sa wikang banyaga sa pagiging matalino ng isang tao. Sa katunayan ay napatunayan kong higit na magandang pakinggan at basahin ang wikang Filipino kaysa sa Ingles sa pagbabasa ng "Sundalong Patpat".
Sinabi ko rin sa kanya na hindi ko papayagang mabasa ng aking anak ang mga kuwentong Sleeping Beauty o Cinderella lalong lalo na kung ito ay babae. Ayaw kong lumaki sila sa paniniwalang kailangan nila ng lalaki upang maging ganap ang kanilang pagiging babae. Lalongayaw ko na masanay sila sa pag-iisip na ang mga akdang banyaga ang pamantayan ng pagkatuto ng bata.
Sinabi ko kay Irene na kailangang piliin nang mabuti ang mga itinuturong paniniwala sa mga bata, na karaniwang mapupulot sa mga aklat at akdang ipababasa sa kanila. Kung maagang maitatanim sa isipan nila na lahat ng kuwentong nagsisimula sa "Once upon at time..." ay magtatapos sa "... they lived happily ever after" (na metapora sa kolonyal na konseptong American Dream), hindi magiging makatotohanan ang pananaw nito sa mundong gagalawan. Mainam na maipakita sa kanya kung paano ang mabuhay sa isang mundong totoo na hindi tahasang nangangaral. Hayaan dapat ang bata na mag-diskubre sa halagahan na kayang dadalhin sa kanyang pagkakaroon ng gulang.
Sa ganitong argumento ay inakusahan ako ni Irene na pagkakaitan ko raw ng kasiyahang pambata ang aming magiging anak. Sinagot ko siya na magkakaroon ang bata ng kaaliwan at kasiyahan kapag maganda at masarap ang inilalagay sa kaniyang isipan, at hindi mga kapinsa-pinsalang produkto ng kolonyalisasyon at komersalisasyon tulad ng Flying House, Disney, Nickelodeon, McDonald's at Jollibee.
Sa ngayon ay plano kong ipabasa ang mga sanaysay at mga akdang nabasa ko sa kursong ito kay Irene. Kung hindi niya pa rin mauunawaan ang aking mga paninindigan, hindi ko alam kung paano pa kami magkakasundong muli.